دو بیتی
بابا طاهر عریان
از آن روزی که ما را آفریدی به غیر از معصیت چیزی ندیدی
خداوندا به حق هشت وچارت ز ما بگذر شتر دیدی ندیدی
ابوسعید ابوالخیر
درویشانند هر چه هست ایشانند در صفه ی یار در صف پیشانند
خواهی که مس وجود زر گردانی با ایشان باش کیمیا ایشانند
(قابل توجه اونایی که شبیه ما نیستن اما همه جا دیده می شن مخصوصا تو تلویزیون و دراویش رو نفی می کنند)
تا چند به گرد سر ایمان گردم وقت است کز افعال پشیمان گردم
خاکم ز کلیسیا و آبم ز شراب کافرتر از آنم که مسلمان گردم
حکیم عمر خیام
با این دو سه نادان که چنان می دانند کز جهل که دانای جهان ایشانند
خر باش که آن سان ز خری چندانند هر کو نه خر است کافرش می خوانند
(اینم ی نصیحت از خیام بود دیگه به من چه)
(در ثنای می و باده پرستی از زبان خیام به قلم ماکروسافت ورد)
گر باده به کوه بر دهی رقص کند ناقص بود آنکه باده را نقص کند
هرگز نکنم ز باده من توبه از آنک چیزی است که او تربیت شخص کند
گویند بهشت و حورعین خواهد بود آنجا می ناب انگبین خواهد بود
گر ما می و معشوق پرستیم رواست چون عاقبت کار همین خواهد بود
(ی نموره هم حرف سیاسکی)
ای صاحب فتوی زتو پرکارتریم با این همه مستی زتو هشیارتریم
ماخون رزان خوریم وتو خون کسان انصاف بده کدام خون خوارتریم
(زران = انگور ، خون رزان = شراب )
کلمات کلیدی : دوبیتی
