از احمد شاملو
چلچلی
آن گاه که خوش تراش ترین تن ها را به سکه ی سیمی توان خرید
مرا
دریغا دریغ
هنگامی که به کیمیای عشق
احساس نیاز
می افتد
همه آن دم
همه آن دم
قبلم را در مجرای کهنه ای
پنهان می کنم
در اتاقی که دریچه ایش نیست.
از مهتابی
به کوچه ی تاریک
خم می شوم
و به جای همه نومیدان
می گریم.
آه
من
حرام شده ام!
تعویذ
به چرک می نشیند
خنده
به نوار زخم بندی اش ار
ببندی
رهایش کن
رهایش کن
اگر چه
قیلوله ی دیو
آشفته شود
اشارتی
تمام الفاظ جهان را در اختیار داشتیم و
آن نگفتیم
که به کار آید.
چرا که تنها یک سخن
یک سخن در میانه بود.
آزادی !
ما نگفتیم
تو تصویرش کن!
کلمات کلیدی : شعر نو احمد شاملو
